flowers of love and hope (new project)

I started a new project and just sold my first print today, hurrah.

Please visit flowers of love and hope to take a look at some of my latest drawings.

a warm, warm reception. (community work in Khayelitsha)

Francois Le Roux made a beautiful short video about Primrose and the great work she is doing in her Khayelitsha community to support the (way too) many poor children. We visited her about a week before we went into lock-down. Her choir wanted to thank us for our support, which mainly comes from very generous Dutch friends and acquaintances. The honor to be received so warmly, was refreshing, moving and humbling. South Africa would be a more dangerous, more ugly and definitely a much colder country without people like her.

A WARM, WARM WELCOME

de deur (over borstvoeding, twee jarige woede uitbarstingen, te dunne frietjes en een deur uit 1877)

De deur doet niet wat Mira wil.

Ik begrijp niet wat die deur dan wél moet doen. Ze gaat in mijn ogen open, dicht met een aan perfectie grenzend gemak. Zo perfect dat er eigenlijk niets over te vertellen valt.

Maar haar tweejarig lijfje is daar duidelijk niet mee akkoord. Ze duwt met een kracht waarmee ze baby bergen zou kunnen verzetten tegen de deur. Hij rust nu tegen de muur. Maar zij duwt harder. Nog harder. Haar naakte, in pamper gehulde lijfje spant zich op. Ik kan haar ribben zien. Zo strak staan de kleine spieren.

Daarpas, dan heb ik het echt over één minuut geleden, deed deze saaie deur nochtans perfect zijn saaie dienst. De deur liet gewillig toe dat Mira haar rode houten karretje door de opening heen en weer duwde.

Maar er ging dus iets verkeerd in de paar minuten waarin ik niet naar haar keek. Iets waar ik mij bewust in oefen, dat niet altijd naar haar kijken. Ik train mijn oren. Vooral dan in het vertrouwen om mij te waarschuwen als haar strijd ernstig is en om mij vraagt. Mama armen, mama ogen, mama handen, mama ‘ssssjt’s en ‘kom eens hier’s, waar zij nog rotsvast in gelooft.

Ze haalt een soort oerkreten uit haar nog onvolgroeide longetjes te voorschijn. Straks duwt ze nog een stukje van de donker gekleurde mozaïek uit het houten raamwerk. Ik hurk naast dat tweejarig hoopje woede neer.

“Wat is er?” vraag ik zacht.

Niet dat wij dit soort rationele taal al spreken met elkaar. Ze blijft tegen de deur duwen met een voor mij ongeziene kracht.

Die doodnormale saaie deur heeft duidelijk iets heel erg fout gedaan.Maar het wordt mij al gauw duidelijk dat de reden altijd een mysterie zal blijven, zo zonder grote mensen taal om schuldigen aan te wijzen.

Op mijn armen neem ik haar mee naar de aangrenzende ruimte die de deur vakkundig van deze afscheidt. Dat doet hij al sinds 1877.  De huurder deelde mij het jaartal trots mee. 1877. Een eeuwigheid naar Zuid Afrikaanse normen.

Ik ben, wij zijn, in Kaapstad. Een drukkend warme februari dag. De klanken van de Roxy Late Night kroeg aan de overkant waaien over de slordige binnentuin heen, onze logeerkamer in. Jonge mensen die in ultra hippe kleren alcohol drinken op houten banken. Pré mama en papa, pré Corona  tijden.

“Ti ti ti.”

Met een plotse, bijna schizofrene vreugde wijst ze naar de laptop. Ze wil televisie kijken. Youtube filmpjes.

“Ti ti ti ti.”

Ik weet dat ik ‘neen’ moet zeggen. Hoogstwaarschijnlijk is ze gewoon heel erg moe en dat maakt emoties nogal eens ongekend intens.

"Neen, nu geen ti."

Ze antwoordt mij zoals verwacht met een woede x 2. Die wordt op zijn beurt woede x 2 x woede x 2 x woede x 2. Tegen die som kan geen van mijn al te beschamend volgzame Latijn wiskunde uren uit het humanoria op.

Ik wist het. Ik wist het toen als tiener al dat de zitpijnen op de houten stoelen ons niet voorbereidden voor het echte leven. Je weet wel. Het échte leven. Dat ding buiten de muren, vol grillige gevoelens die glibberig als vers gevangen vis over je ---. Oh. Vergeet de vergezochte metaforen, inclusief de naar oud stof ruikende herinneringen. Want hier zit ik. Op de matras die naast een lege marmeren, zwarte jacuzzi op de grond ligt. Met een krijsend hoopje mens en ijzeren wil in mijn armen. God wat krijst ze hard. Blijf bij je ‘neen’. Niet ingeven. Dit is alleen maar huilen. Heel, heel, heel erg luid huilen.

Het gaat inderdaad voorbij. Wanneer ik haar op haar zij leg en mijn naakte borst aanbiedt. Een lichte ontgoocheling drukt mijn lang uitgerekte lichaam net iets dieper in de matras neer. Borstmelk. Natuurlijk werken borsten om haar te troosten. Veel te gemakkelijk eigenlijk en volgens sommigen is ze er al veel te groot voor.

Haar ademhaling vertraagt. Ik wrijf over haar haren. Zij wrijft over mijn buik. De enige momenten waarop ik die slappe massa veertig jarig mama vet nog enigszins ontroerend vind. Ze heeft haar beentjes zoals gewoonlijk lui, comfortabel over mijn benen geslingerd.

Iets in haar moet tot rust komen.

Iets in haar komt tot rust.

Misschien heeft het helemaal geen zin mij af te vragen wat er nu precies zijn nulpunt vindt.  Misschien is dat wel verkeerd van mij. Misschien doe ik wel heel veel dingen verkeerd. Zoals bijvoorbeeld mij afvragen wat ik nu weeral verkeerd doe.

Ik blijf liggen op mijn rug. Heel dicht naast haar. Ze slaapt. Ze is van mijn tepel af maar zuigt nog steeds. Grappig. Ja toch? Lief.

De 1877 deur, de 1877 muren, het 1877 plafond omringen ons.

Ik hoor de inspiratie voor een nieuw gedicht. Al weet ik nog steeds niet wat een gedicht precies is en wie zich van dat zwaar klinkende woord mag bedienen. Een poëtisch lijstje dat begint met 'meer vitamine B’. Want dat hebben duizelige, borstvoedende moeders blijkbaar nodig. Dingen die ik mij wil toe eigenen. Dingen die je bij een ziel zou kunnen associëren, als ik dat woord tenminste met meer lef zou durven gebruiken. Afgewisseld met dingen die je bij de apotheek kunt kopen. Minder Facebook checken komt er zeker ook in voor.

Het is goed inspiratie te voelen. Dat gevoel van begeestering. Dat vloeibare ding dat je weer mooi doet voelen en al het krijsen wegspoelt. Zalig.

Straks komt er een moment dat ik mij weer zal moeten voegen in dat land van nuttige handelingen. Een land waar die deur zich zonder twijfel (ik bedoel: hij twijfelt niet) dag in dag uit aan overgeeft.

Tot er tweejarige woede roet in het eten gooide. Neen. Zelfs dan nog bleef die deur open met een aan perfectie grenzende openheid.

Fast forward. Ik zit op het pleintje, niet ver van het Roxy Late Night café, met een groot bord frieten voor me. Mijn telefoon met een half uitgewerkte tekst die later tot deze zinnen zal leiden, in de hand.

Mijn man, partner, vriend, collega, kortom Francois zei: “Bestel iets lekker, ga wat buiten werken. Kom op adem.” Want ik voelde me weer zo slap en zij lag nog diep te slapen, met drie nieuwsgierige vliegen op haar buik en veel melk erin.

Zo voorgesteld, zo gedaan. Ik laat het huis uit 1877 achter me.

Dag deur.

Over een uurtje leg ik mijn hand weer op je deurklink neer.

Zonder Corona vrees. Want die is voor zover ik weet hier nog niet geland.

Ik weet niet hoeveel vitamine B of liever hoe weinig er in frietjes zit, en blijkbaar halen die transvetten onomkeerbaar schadelijke dingen met je lichaam uit. Maar ik had er zin in. Voor een borstvoedende moeder met net niet doorgescheurde trommelvliezen door het koppige huilen van haar dochter, mag dat toch wel eens.

De frietjes stellen mij onmiddellijk teleur. Wanneer het sjiek ogend (want rechthoekige) bord vol bijzonder dunne dingetjes mijn richting uitkomt, besef ik dat ik eigenlijk van die dikke heel erg dikke, slappe frietjes voor ogen had. Maar enfin. Onvervulde verlangens naar dikke, slappe frieten zijn amper de vermelding in een tekstje dat eigenlijk een gedicht had willen zijn, waard.

Ik zit. Ik kijk. Ik tik een stroom aan gedachten neer.

Iedereen rond mij drinkt alcohol. Geen borstvoedende borsten hier.

Misschien mis ik die deur nu nog het meest. Wat had ik die graag uitgenodigd om zijn verhaal te doen.

Beste deur, wat ging er door je heen toen dat tweejarig bundeltje razernij zo vreselijk onrechtvaardig tegen jou te keer ging? Is dat jou sinds 1877 al eens eerder overkomen?  Zo ja, hoe vaak?

In plaats daarvan roept iemand me vanuit de verte: “Joke,  Joke!”

“Oh, ik hoorde je niet. Ik was aan het dromen.”

Het is het jonge meisje dat ons de logeerkamer aangeboden heeft.

“Lekkere frietjes?” vraagt ze me. Voor ik kan antwoorden voegt ze eraan toe: “Francois zei me dat je buiten gaan werken was. Laat het me weten, ik zoek altijd plekjes waar ze lekkere frietjes hebben.”

Met twee hoela hoeps om haar schouder, huppelt ze vervolgens naar haar kleine, witte auto.

“Wij gaan oefenen op het strand!” roept ze met de vrolijkheid van de jeugd, de toekomst, in haar ogen.

“Geniet ervan!”  

Als ze wegrijdt, besef ik dat ik mij betrapt voel. Wat heeft Francois over mij gezegd? “Joke is buiten aan het werken.” Hmm. Dat doe ik negentig procent van de keren heel romantisch ogend, met een echte vulpen in een mooi, strak, zwart, universeel hip ogend notitieboek.

Maar nu ziet ze me  in plaats daarvan mij met mijn telefoon en meer frieten dan goed voor me is.

Maar ja. Dit doet een veertig jarige mama met een vermoedelijk vitamine B gebrek. Ze bestelt frietjes en tikt wat over haar dochter in haar smartphone neer. Frustrerende, altijd naast de kwestie zijnde binaire spellingssuggesties van het toestel inclusief.

De frietjes. Het zijn er te veel. Maar ik ben heel slecht in frietjes koud laten worden.

Tegenover mij zit een jong, verliefd koppel. Zij draagt een Starbucks T-shirt met hele weide armsgaten. Ik zie haar zwarte sport bh. Haar spieren zitten even stevig rond haar ribben als die van mijn schreeuwend peuter meisje.  Voor hen op tafel één lege fles gin en één lege fles rosé. Hoe doe je dat ook alweer? Niet alleen pronken met dat perfecte, niet blubberende lichaamsvet, maar zo rustig in controle blijven na zoveel alcohol? Na één glas wijn ben ik gegarandeerd zat genoeg om mijn verontschuldigingen voor Mira’s krijsen aan de deur aan te bieden.

De ober komt naar me toe. Of ik nog een bord frietjes wil?

Hij draagt een zwarte T shirt met daarop in grote, witte letter ‘yuck fou’ op. Oh wacht. Nu begrijp ik het! Gisteren kruiste ik hem op het pleintje en vroeg ik me af wat een ober bezielt om ‘fuck you’ te zeggen tegen al zijn klanten. Maar de tijd is mij gunstig gezind en geeft me de mogelijkheid de letters om te draaien, zoals ze op zijn T shirt thuis horen.

Yuck fou.

Misschien fluister is dat wel straks tegen de deur.

Geen verklaringen voor vitamine B gebrek en hoopjes vol woede. Maar een soort van grapje, te licht als einde van een tekst. Vlak voor de deur zich na mijn flauw grapje van mij wegdraait, voeg ik er dan aan toe:

“Deur, deur! Hoe ging het met mijn meisje en mijn man toen ik naar buiten ging?”

“Oh, heel goed. Zij sliep. Hij werkte. Zij werd wakker. Ze speelden.”

Wat een heerlijk doelgericht, gebald verhaal. Zoals alleen deuren uit 1877 ze zo adembenemend mooi vertellen kunnen.

the flowers know

written in South Africa, as the first Italian towns went into lockdown 

‘around four o’clock in the afternoon, these flowers open up’
she says it with her hands full of groceries
I listen with my arms full of daughter

there is not much time for that fact
but while we walk down on the stairs, towards the house with view on the ocean,
my head hooks itself on those flowers

while the new virus is spreading fast & I try to understand what this means – how it might make people more afraid, more extreme right winged, close – the – borders – we – don’t – trust – the – government – and – each – other – anymore,

while I too feel how my imagination slips every now and then towards: I – contagious – my – father - & - then – it – will – be – deadly,

while I put articles next to each other, find it unjust that people who heal – as usual, in the broadest term – get so little space,

while I too read the horror of hospitals that can not, can not, can not, can not, please go home, the dying patients –

while I carry that bundle of more or less thirteen, fifteen, kilo’s, that heap of little girl, bundle of being, bundle of hope, towards the guestroom,

the rhythm of the flowers – how do they know that it is more or less four o’clock in the afternoon – still pulls me

if the tanks come
            - suppose they come -

if the end comes
            - suppose it comes –

the rhythm of the flowers will stay alive

while I carry that little heap of warm hope, half asleep, downstairs,
something in me connects with their way of living

it is that knowing 

that knowing, underneath and through everything and all,
that is is almost four o’clock in the afternoon

de bloemen weten

geschreven in Zuid Afrika, toen de eerste Italiaanse steden in lockdown gingen 

‘rond vier uur ‘s middags gaan deze bloemen open’
zij zegt het met haar handen vol boodschappen
ik luister met mijn armen vol dochter

veel tijd voor dat feit is er niet
maar terwijl we de trap naar beneden, richting huis met zicht op zee, gaan,
haakt mijn hoofd zich aan die bloemen vast

terwijl het nieuwe virus zich verspreidt, & ik probeer te begrijpen wat het betekent, & hoe het mensen misschien nog banger, nog extremer rechts zal maken, grenzen – toe – wij – vertrouwen – de – regering – en – elkaar – niet – meer,

terwijl ook ik mijn verbeelding af en toe voel wegglippen richting: ook – ik – besmet – mijn – vader - & - dan – is – het – dodelijk,

terwijl ook ik artikels naast elkaar plaats, het onrechtvaardig vind dat de mensen die genezen – zoals gewoonlijk, in de breedste zin – zo weinig ruimte krijgen,

terwijl ook ik de horror zie van ziekenhuizen die niet, niet, niet kunnen, ga naar huis, de stervende patiënten,

terwijl ook ik dat om en bij de dertien, vijftien kilo wegend hoopje meisje, hoopje wezen, hoopje vol hoop, richting logeerkamer draag,

trekt dat ritme van de bloemen – hoe weten ze dat het om en bij vier uur ’s middags is – nog steeds aan mij

als de tanks komen
            - stel dat ze komen -
als het einde komt 

            - stel dat het komt –

zal het ritme van de bloemen blijven leven

terwijl ik het warme hoopje hoop, half aan het slapen, naar beneden draag,
verbindt iets in mij zich met hun soort leven

het is dat weten
dat onder en door alles weten
dat het bijna vier uur ’s middags is 

you look in me

you look in me (performance poetry with harp accompaniment by Francois Le Roux)

a home I can not name

a home I can not name

(soundcloud link to live performance)

you were a queen

You were a queen. 

Sat high up on the throne of your sense of justice.

You were a vagabond.

Belonged nowhere. Seeing a web full of life passing by.

You were a rock star

For those ten minutes when you finally dared to.

You were a cheater.
Those times that you hid something for him. So long ago that you can’t remember exactly what anymore

You were a faithful slave
imprisoned in a nine to five system

You were a fairy tale girl.
choosing flowers in a deserted field

You were a coward
when you kept silent, both about your success as your failing

You were a genius.

With your unfulfilled feverish dreams in the middle of the night

You were a horny lover
that one time. Three men in one day.

You were an exhibitionist
showed more of your talkative skin than your surroundings could swallow

You were a bad friend

You were not there when he hurt his back, she had a miscarriage

You were a hero
that time when you stopped a thief

But most of all you were a dreamer
you let all those characters pass by in you

They held debates, pulled their weapons, sharp knives.
they reconciled, orgiastic
they were silent, hid behind waves of time
they created mist, smoke curtains
they showed themselves in sharp, sharp lines
they talked to you

Always that whispering, flamboyant people of many I’s,
their variation on that one, that all too well known story.

that hoping that things will get better later

that begging that the heart, forever,
finds its type of silence
some sort of heartbeat

and then it happens.
one day.

The queen kneels down.
the vagabond moves.
the faithful slave breaks the chains around his hands
the bad friend says “I am sorry”
the exhibitionist puts on his clothes
the coward talks, in simple ways

It feels so new
what to do now?
the details change relentlessly

Use the world.
trod her down.

Digest. Swallow. Squeeze. Dance. Fight. Fall. Hope. Sing. Pray. Cry. Beg. Do. Think. Use.

It will come.
let it grow.
have faith.

toyi-toyi

After traveling for eight years through and in and out of this country, I have a baby and a house over here. And it only hits me after so many months, our baby is already sixteen months olds: “I am not a traveler anymore.” I hear it loud and clear in my mind, while I sit on our ‘stoep’ in front of our cottage.

She is taking a nap. Never sure how much free time she will offer us.

“Not a traveler anymore. Not a traveler anymore.’ It echoes loud. The silence on our property leaves much space for the thought. How come it only happens now, this realization? That long after the shift has happened? Was I unwilling to face it to the full? Who knows. The silence is not answering me. She just offers me space and time to wait for the next ‘aha!’ bells to ring in my ears.

Every free minute in the face of these trees, is a bargain.

I sigh.

As it goes in life, it was from the beginning so much easier to accept and drink in the good, the hopeful, the colorful of this country, as a full part of my life. Strikes and power outages were something exotic to think about and observe.

But yesterday, I took a short video clip of another ‘toyi-toyi’ in the central street of our small town. Traditional protest. Singing and dancing. A group of about thirty people. I watched it with Mira on my arms. I hummed along, moved my body and consequently hers, on the sexy, beautiful vibes.

What a contrast. At the one hand this beauty, generously there for all to absorb. At the other hand the raw and sad reasons causing the strike. Municipal workers, stealing millions of rands that were supposed to go to the poorest. Allegations of politicians booking rooms in very expensive hotels with government money. Millions of rands stolen that were supposed to give the rural, poorest communities better hygienic toilets. Many more reasons that I, still fairly new in this town either don’t know or don’t understand yet. Maybe I will always be an outsider somehow.

They dance. They sing. They are fed up with all of this. Yet I don’t hear any screaming in anger.

Buildings were set to fire last year, October. A hospital, the town hall, our community centre. Things got out of hand. Again, the underlying reasons still too complex for me to draw any straight forwarded conclusions.

But I danced with my baby daughter on the sounds of their toyi-toyi. That I do know for sure. An outsider, standing on the corner of Hill Street in the sun. In front of the ATM with the long cue and the Triple Stream supermarket with the broken trolleys. Always an outsider to many. Not in the least because of the color of my skin.

But I, somehow, do own that moment of dancing along. Whatever that means to the community around me. I have become part of this small town.

I often drive to town at about eight o’ clock in the morning. To sit and write in the only cafe in the main street. Away from the needs and tasks of being a mother. Some hours to work on that other journey of me that will never end, no matter in what part of the world I set my foot down. On my rides, I realized that, after moving around in this country, criss cross, for almost eight years, for the first time being at the other side of the equator, I will know in advance where the sun will be on my drive. When I enter town at eight o’clock in the morning, it will be on my left. On my way home at four o’clock, on Mondays and Wednesdays this usually happens, as I turn right into Xhologha Road, the sun will shine right into my eyes. Without sunglasses around, I quickly got to know the most dangerously blinding spots. Now sunglasses protect me against that.

Soon enough, we hit the road again for about four months. I will miss waking up and knowing exactly where the sun will be on my way to my words. I will miss seeing all those differences, so many variations, in that one small town that is also ours now. Surrounded by the mountain, the cows and goats on the road, the children waving at me, the young boys carrying the wood they gathered in the fields on their shoulders, the three flags in front of the café. Oh yes, thinking of it, in the café as well, I know by now in what spot the sun can warm my back at eight o’clock on a cold winters day.

I am growing roots in a land, so far from mine. I sort of dance with the sun, in a town so far from mine. But for our baby girl, this will be the place where she got to know me, got to know life, from her very first breath. That other home will be a story, a place to visit, for her.

Sunshine may move. Toyi-toyi may erupt, but the position of her being our daughter, so beautifully alive, will always travel along in the nearest position. Somewhere inside of my heart. Our closest moon. 

I am. That is a fact.

I am the hope for better times. 

Though I am sometimes worse. 

But I am. 

At least, that is a fact.

I am the girl that wakes up in the morning, searching for where her confidence has gone to.
I am the girl that needs to learn to speak again.
I am my lack of confidence.
I am her little baby body, so close and warm against my skin.
I am my quest for self - love.
I am the story of the forest guard, losing his shack due to the early winter winds.

I am the country, burning.
I am the fear for global warming.
I am the pesticides on food.

I am her unspoiled baby life, still rich in front of her.
I am the change. Some change.
I am the television screen.
I am my friends in Europe, who walk through their luxurious streets, so full of their seductive shops.
I am a lot of bread with cheese.
I am the head, too wide for all the corners of my mind.
I am the way I try again, each and every day again.
I am our township friend, who calls us early in the morning, so very drunk.
I am corruption that won’t go away.
I am the change as well.

My skin breathes in and out this world.
My skin receives.

I am the mangoes sold along the street in Durban.
I am the Afrikaans street names over which they fight.
I am my Facebook page, too full of facts.
I am the one that needs the change.

I am the ocean in Kalk Bay, where an old lady died, bitten to pieces by a shark on her early morning swim.
I am the baby girl, so eager to stand on her own feet.
I am the body, craving sexual touch and wet, wet longings.
I am the way we start again. Again.

At least, I am.
That is a fact.

I am the donkeys down in Grahamstown, pulling an old wooden cart
I am the bright green skirt of the woman selling her ten banana’s in front of Pick and Pay.
I am the chicken, waiting to be killed.
I am the things I keep forgetting to write down.
I am the black sign, selling apple crumble for twenty rand.
I am my mental notes, my downfall and my rise.

The world breathes through my pores. In & out.

I am the one that lost its core.
I am a mirror, broken.
I am the glue.

I am the Fuze Tea, Coca Cola, Fanta and Valpre.
I am pollution.
I am the famous Facebook picture of a seagull wrapped in plastic.
I am our oceans, drowning.
I am the time to change our environmental policies.
I am that time running out of time.
I am Sowetan township jazz.
I am my homeland that I left behind, to find myself drinking rooibos tea on a small farm near the border of Lesotho.
I am the one with a mind wondering how to connect these dots.
I am the mother, screaming like never before, when the baby girls comes out of the womb
I am the weatherman, having to warn for yet another tropical storm in Florida.
I am the politicians, refusing to fund environmental agencies.

I am the change.
& I am all of this.

I am my poor overheated head, waking up one morning in a sleepy, small Karoo town.
I am my body, all my cells that carry all these memories.
I am the questions in my feet.
I am the sheep, being slaughtered at five o’clock in the morning.
I am the snake that bit the cow.

I am all of these confusing facts.

But I am.
At least that is a fact, for sure.

I am the muscle of my heart.
I carry bits and pieces underneath my thirty eight year old skin.
I am my quest for better, more.
I am the skyscrapers in Toronto on a sunny Sunday morning.
I am the millions of impressions, stored somewhere inside, gathered all throughout my life.
I am the oak tree where the thunder strikes.
I am the ripe lemons on our property.
I am the emails, waiting for replies.
I am the enter, page up, page down, F9, F7, 6 & 8 buttons.
I am the whole world, stored beneath my skin.
I am the revolution, yet about to start.
I am the buckets full of water underneath our leaking roof.
I am the big silver jewels on her right hand.
I am the old diamond mine in Kimberley.
I am the zama-zama’s, searching with their bare hands for tiny lost valuable pieces on the outskirts of the old industrial town.
I am the wetlands, thirsty for the rains.
I am my jealousy for her successful career at three o’clock in the morning.
I am the coke, the crack, sold in my hometown’s harbor.
I am the white expensive pen that someone stole.
I am the dangerous consequences of your guns.
I am the small scale farmer, considering a tragic suicide if the rain won’t come for yet another day.
I am - again - the memory of all my cells, carrying these views, stories, smells & people.
I am the urinated, dark corners in the back alleys of Paris.

I am my mind, waking up in foggy clouds, trying to make sense of this.
I am the way this list could go on, & on.

I am the French croissants we ate on a drunk Thursday morning, in the middle of our midsummer holiday in the South of France.
I am the fog, the frog, in my own mind.

But I am.
At least, that is a fact.

I am the children of Hiroshima, with distorted limbs, forgotten by the lenses of the world news.
I am  my mind, travelling so wide and far.
I am my cells, searching for a way out of this contrasting and confusing world.
I am my body, longing for a hot rose petal bath to wash away the surplus of impressions, stored beneath my skin.

Who are we, & me?
At least, I am. That is a fact.

I am secretive background statistics, searching what they could sell me now me today.
I am the leather notebook with the old and torn out pages.
I am the tons of sugar in your blue milkshake.
I am the way this could go on, & on …

I am the last leaves on our tree, before the autumn season comes.
I am the way the airplane flies through different time zones.
I am the fear our baby girl will catch a cold, or worse, some TBC.
I am the AIDS – patient who regrets his unsafe sex in drunk and desperate times.

I am the many lives I touch.
I am my thirty eight year old skin that carries all these segments of our world.

I am. We are the glue, at least.
At least, a beating heart holds all of this & all of us together.

I am the way my cup of coffee seems to pull and stretch my skin.
I am the hospital deep down in the rural Eastern Cape where nurses sing their early morning prayers before the many patients enter.
I am the doctor, saying she doesn’t have the experience, nor the means to help my bleeding body.

I am this endless list.
I am the deep desire for some purification.

I am my chest, holding some sacred space for that desire to stand up straight again.
I am my right hand, ten active fingers and my left foot.
I am your long kiss, drowned in early morning smells.
I am the way you hurt your body.
I am the the way you’ve filled the air in desperate times with harmful, poisonous words.

I am this endless list.
(But) At least I am, I am!

I am the silence in between your words.
I am the big, cold fridge with Castle light, Black Labels and Amstel beers.
I am the slow walks through my sleepy hometown.
I am the father, thinking he will get rid of HIV by raping his six months old baby girl.

I am confused.

I am. At least, that is a fact.

I am the prayers for the rain. 

I am the catholic holy water, sprinkled on her African painful back for seven days in a row.
I am the church bells, minarets.
I am the garlic in the Turkish meatballs that kept me awake, one night in Istanbul.
I am the fights with all my selfish teachers.
I am the tenderness that radiates from all her tiny baby fingers.

I am the way I don’t invent any of this.

I am, we are these facts.
One fractured, broken world.

I am, we are, somehow, the glue.

I am the contrasts of our dreams, our nightmares.
I am the New York city flat, too small to store the fancy bike.
I am Parisian subways, smelling like cold, sour sweat and urine.
I am the many books, unsold.

I am the way this list goes on, & on.
I am pealed, cut and fried potatoes, waiting to be eaten.
I am that special baby smell.
I am my hunger for redemption, truth.
I am my small white lies.
I am the improvisation session without end.
I am the rusty saxophone.
I am the laughter, responding to your silly jokes.
I am the YouTube channel that I forget to Google.
I am the unexpected sexual encounter with the soccer street artist.
I am the phone numbers, email addresses that I forgot to memorize.
I am the angry, bitter letter, sent more than ten years ago, that I regret.
I am the playful break.
I am the endless list.
I am my memory that stores, withdraws, receives.
I am the deep blue ocean.
I am your lack of food.
I am the bottle of champagne with pieces of real gold that we drank in the Parisian gallery.
I am the toothpick that serves it’s purpose well.
I am the fresh, new canvas, waiting for the paint.
I am her anger because we had sex before our marriage.
I am the way I never want to leave you.
I am the urgent hunger of our baby girl.
I am the change.

I am the riots, burning tires, in the Transkei.
I am the goats that cross the streets.
I am the car that needs to take me home.
I am the broken, dirty window.

I am, at least I am. Because we are.